Prinses Irenekamp te Veldhoven.

 

 
Ik moest voor "mijn nummer" opkomen eind oktober, begin november 1977 en moest me melden in het Prinses Irenekamp in Veldhoven. Het bleek een "kleine" kazerne te zijn, waar barakken stonden die plaats boden aan 20 militairen, verdeeld over twee kamers. De Dikke van Dale geeft als omschrijving voor barak: "gebouw van eenvoudige constructie als tijdelijk woon- of werkverblijf, vooral voor soldaten en arbeiders". Het waren inderdaad eenvoudige gebouwen en de barak waar ik moest slapen grensde aan het einde van de kazerne. Het einde van de kazerne bleek ook het begin te zijn van een start- en landingsbaan van het vliegveld van Eindhoven.
 

 
Volgens mij was het gebouw 47 of 48 (zie onderstaande plattegrond van het Pr.Irene kamp) en werden we 's morgens dus regelmatig door vliegtuiggebulder gewekt.. De eerste dagen bezig geweest met het in ontvangst nemen van de PSU (of te wel Persoonlijke Standaard Uitrusting). Behalve kleding kreeg je ook schoenen, bestek, etensbakken, veldfles met drinkbeker, koppel en riemen, etc. Eén van die eerste dagen moesten we ons verzamelen in een groot gebouw, wat later de bioscoop bleek te zijn, om te horen dat we nu onder de krijgsmacht vielen en dus geen burger meer waren. We vielen daardoor ook onder het militaire recht. Na deze eerste "kennismaking" moesten we ons opstellen en kregen we een blaadje in onze handen. Ik kreeg het volgende blaadje:
 

 
Het bleek hier om een loting te gaan, voor welk voertuig je een rijopleiding zou krijgen. En zoals uit het blaadje blijkt, was ik nummer 38 die in aanmerking kwam voor een rijopleiding voor een YP-408. Dat bleek een wielvoertuig te zijn, dus zou het rijbewijs ook later gebruikt kunnen worden voor bv vrachtwagen- of buschauffeur. Niet dat ik die kant uit wilde, maar het was mooi meegenomen. Overigens was het niet geheel toevallig dat ik een blaadje kreeg voor een YP408 opleiding. Zoals de meeste dingen in militaire dienst, ging ook de verloting volgens bepaalde regels. Dus was ook de volgorde waarin de blaadjes werden uitgedeeld constant het zelfde. Dus had ik snel uitgerekend wie in aanmerking kwam voor een wielvoertuig of voor een rupsvoertuig. Ik ben toen dus 1 of 2 plaatjes opgeschoven en kreeg "toevallig" ook een YP408 lootje.Daardoor was ik dus ook één van die gelukkige (dat bleek pas later) die een opleiding kreeg op een YP-408.
 

 
Daar kregen we volgens mij ook bovenstaande wegwijzer over het Pr. Irene kamp. Deze kazerne stond als P.I.R.O.C. te boek. Dit was één van de eerste militaire afkorting waar ik mee te maken kreeg. Er zouden er nog zeer vele volgen. PIROC bleek de afkorting te zijn van: Pantser Infanterie Rij Opleiding Centrum. Door sommige werd het ook wel het Pantser Infanterie Rust-  en Ontspannings Centrum genoemd. En soms was het dat ook wel, maar dat besefte je toen nog niet zo. Hier waren twee instructiecompagnies namelijk Instructie compagnie (kortweg cie) rupsvoertuigen (de AMX en de M-113) en de Instructie cie YP-408. Er kwam dus die eerste dagen best wel veel op je af en als je dan (terug) lees in de wegwijzer welke mogelijkheden de kantine biedt, dan snap je dat het best wel wennen was aan het andere militaire taalgebruik. Om je een voorbeeld te geven, hier een klein stukje over de kantine:"Verder is er de mogelijkheid om je aan de bar van lafenis, eventueel wat bijvoeding te voorzien". En dat in 1977, het klinkt bijna vooroorlogs.
 

De eerste rijlessen begonnen en natuurlijk ook de eerste onderhoudslessen. Veel in de direct omgeving van Eindhoven gereden en de terrein omstandigheden werden geoefend op PIROC 2. Deze 'aparte' kazerne werd door ons alleen maar bezocht voor terreinrijden en infrarood rijden. Ook heb ik in Veldhoven voor de eerste keer een pubtentje opgezet en een mansgat gegraven. Gelukkig heb ik dat niet zoveel hoeven te herhalen in mijn latere diensttijd. Van deze kazerne zijn me 3 dingen bijgebleven (naast de vele herinneringen) te weten:

  • de rust en ruimte op kazerne en barakken, maar ook het lawaai van de start- en landingsbaan van vliegveld Eindhoven;

  • het eten op vrijdagmiddag, waarvoor speciaal een Indonesische Kok kwam

  • het geaccidenteerde laantje bij de kazerne, waar je met (aan-)gepaste snelheid overheen moest rijden, want "anders stond je met je pik in het zand" zei de instructeur altijd tegen mij.

Natuurlijk ook de nodige injecties gekregen, maar die werden allemaal ondergaan en keurig vast gelegd in je militaire paspoort. Tijdens het 'afrijden' kreeg ik de pech dat de koppeling het niet meer deed. Ik moest dus schakelen op het gehoor en dus op het juiste toerental. Natuurlijk lukte dat niet helemaal en vlogen de nodige 'positieve' aanmoedigingen van de sergeant me om de oren. Maar ik was wel geslaagd en kreeg mijn militaire rijbewijs voor de categorie B, C en E (afgestempeld op 22-12-1977).

Voor de kerst naar huis en na het nieuwe jaar moest ik me melden op de Bernhardkazerne in Amersfoort.