|
Het vertrek |
||
|
15 juni 2008 |
||
|
Het vertrek Maar voordat de werkelijke datum is aangebroken is het eerst tijd voor een paar weken vakantie, een paar weken samen met je jongen voordat hij afreist naar het verre land waar het niet helemaal pluis is. Een tijd waar iedereen op het laatste moment nog even met je zoon wilt praten of iets wilt regelen voordat hij weg gaat. |
||
|
De eerste week gaat het nog redelijk rustig aan, maar hoe verder de tijd verstrijkt hoe drukker het in huis wordt. Vrienden lopen af en aan. Jordy zelf gaat zoveel mogelijk evenementen af om nog plezier te maken en met zijn vrienden samen te zijn. Dat hij zo nu en dan zijn familie vergeet, vergeven we hem. Ontspanning is op dit moment het beste, want straks staat hij maanden onder een bepaalde druk. De vrienden hebben een surprisefeest als afscheid in gedachten en dat moet bij ons thuis plaats vinden. Een geweldige avond is het geworden, waar de |
|
|
| eerste emotionele momenten naar boven kwamen. De vrienden hebben deze avond een hete lucht ballon | ||
| opgelaten als symbool van vriendschap en vrijheid voor iedereen op deze | ||
| wereld. De week daaropvolgend stond er in de krant dat mensen een UFO boven de stad hadden gezien, wij wisten natuurlijk wel beter en hebben er hartelijk om gelachen. Nog eenmaal de hele familie bij elkaar om deze ook de gelegenheid te geven om hem een goede uitzending te wensen en dan is echt het laatste weekje aangebroken. De dag voor het vertrek blijft het onrustig in huis. Vrienden en bekenden lopen de hele dag in en uit. Alleen tijdens de avond maaltijd is er nog een moment dat we met zijn drieën zijn, maar zodra de laatste hap door onze keel was stonden de eerste kameraden alweer op de stoep. En dat is zo gebleven totdat we werkelijk |
|
|
| richting Schaarsbergen moesten vertrekken om niet te laat aan te komen. | ||
| De beste vrienden hadden besloten om mee te gaan naar het vertrek en zo gingen we met 12 mensen richting de kazerne. Ook daar waren al vrienden van mijn zoon aangekomen want die zaten op een camping in de buurt. In het totaal was er een ploeg van 15 personen om hem uit te zwaaien, en dat gaf ons een goed gevoel. Om zes uur was het zover en moesten de jongens buiten opstellen voor het ceremoniële gedeelte. Daar kregen zij, en de relaties nog een toespraak van brigade generaal M. van Uhm. Die ons er op wees dat we de goede kant opgaan in Uruzgan, maar er nog een hoop werk te doen is. |
|
|
|
Na de speech kregen de soldaten en relaties nog
enige tijd om afscheid te nemen en was het tijd om naar de gereed
staande bussen te gaan en te vertrekken. Toen was het weer stil op het kazerne terrein, iedereen liep er verslagen bij grote kerels,vrienden en moeders beseften dat we niets meer kunnen doen en dat de jongens en meiden op zich zelf zijn aangewezen. |
|
|
|
|
||
| Martin | ||
