Terug naar Ermelo     Home

Delta compagnie na 46 jaar nog altijd trots op Geelhoed.
Stafgebouw krijgt naam van legendarische sergeant uit Merauke

door Ed van Tuijl

Ermelo – Op 14 februari vond op de Generaal Spoor Kazerne in Ermelo een bijzondere gebeurtenis plaats. De onthulling van de naam van het stafgebouw van het Regiment Infanterie Oranje Gelderland. Vernoemd naar de legendarische sergeant1 Cees Geelhoed. Hij diende in Merauke. Drager van de Bronzen Leeuw. Al op 40-jarige leeftijd kwam hij te overlijden. Voor mevrouw Geelhoed, die de officiële handeling mocht verrichten, was het een emotionele dag. Maar ook een dag waarop ze trots kon zijn. En dat waren ook de mannen van de Delta compagnie. Het tweede peloton in het bijzonder. Trots op hun sergeant. Een échte militair, maar óók ’n mens die ze voor altijd in hun hart hebben gesloten.

Ruim 100 oud-militairen uit Merauke zijn opgespoord en geven gehoor aan de uitnodiging om bij de naamgeving aanwezig te zijn. In de ontvangsthal heerst al snel de sfeer van de jaarlijkse reünie. Met één verschil. Dit zijn allemaal Merauke-gangers. En ze bevinden zich nu temidden van de hedendaagse militairen met dat bekende embleem van Oranje Gelderland op het uniform. Vroeger ook wel ’n beetje spottend De Bloemkoolhap genoemd. En wéér is het ’n generatie die wordt uitgezonden naar probleemgebieden. Uitgerekend deze ochtend is een groep van 180 man uitgezwaaid.

De verhalen komen vanzelf. Met dit keer vaak sergeant Geelhoed in de hoofdrol. Veel Merauke-gangers, die nog nooit op de reünie zijn geweest, zijn blij verrast oude bekenden tegen te komen. Daarnaast is het heel bijzonder om met de familie Geelhoed te praten. Met de weduwe, maar ook met de twee dochters en de zoon. Deze laatste werd overigens pas geboren na terugkeer in Nederland. En er loopt nóg een oude bekende die tot de verbeelding spreekt. Sergeant Lucius. Hij vormde met Geelhoed immers een onverbrekelijke twee-eenheid. Lucius, strak in het militaire pak, zo op het eerste gezicht iets meer grijs in het haar. Verder nog precies dezelfde.

Kapitein Wouters legt uit wat het programma van de dag is. Hoogtepunt vormt uiteraard het onthullen van de naam. Een indrukwekkende gebeurtenis. De commandant van het RIOG, Luitenant-kolonel De Rijke verhaalt in een korte toespraak over de moedige daden van de sergeant en over het feit dat zijn naam nu toch voor altijd met Oranje Gelderland verbonden zal blijven.

Namens de vereniging Nederlands Nieuw-Guinea Militairen spreekt de voorzitter, Judo Peperkamp.

Dan mag mevrouw Geelhoed de handeling verrichten. Alsof ze nooit anders heeft gedaan. Het doek valt en trots kijkt ieder die Geelhoed heeft gekend naar dat grote bord met zijn naam.

In het gebouw zelf is een kleine expositie ingericht.

Ook de dochters, zeker de oudste, kan zich Merauke nog goed herinneren. “Ik was 10 toen we daar weg gingen, of beter gezegd weg moesten. Dat vond ik best wel erg want wij hadden daar als kind een heel mooi leven. Mijn vader was ’n echte militair. Dat kun je wel zeggen, ja. Hij hield zelfs regelmatig een alarmoefening bij ons thuis. Dan moesten m’n zus en ik in een greppel gaan liggen. Ik weet nog dat het behoorlijk stonk en dat we dus nog wel eens protesteerden. Later besefte je pas dat het natuurlijk gewoon zijn bezorgdheid als vader was.”

Ook sergeant Lucius, nog altijd met die dynamische en felle uitstraling, kan moeiteloos verhalen over zijn tijd met Cees Geelhoed. “Weet je, hij was m’n baas en toch ook m’n maat. Dat kon bij Geelhoed. Het doet me goed dat jullie ook nu nog spreken over de twee-eenheid. We hadden inderdaad een onuitgesproken verdeling van taken. Hij hield de ene helft van het peloton onder controle en ik lette op de andere helft. Wat deze dag voor mij betekent? Nou, toch vooral ook na 46 jaar de erkenning voor onze Delta compagnie. Een compagnie dienstplichtige militairen die daar een enorme prestatie heeft geleverd.

Tijdens de bijeenkomst wordt een aantal mannen achter de schermen in het zonnetje gezet voor hun bijdrage aan het welslagen van deze dag. Ondermeer Nico Kors die via zijn privé adressenbestand veel Merauke-gangers traceerde en vooral ook Henk Vinju die zich met zijn hele ziel en zaligheid inspande om deze dag tot een succes te maken.

Kapitein Wouters daarover schertsend:”Op een gegeven moment nam Henk zelfs de regie over het mededelingenbord. Toen heb ik op het punt gestaan om de wacht in te schakelen.”

De mannen van Merauke verhalen verder. Die van het tweede peloton vertellen hoe Geelhoed hen op de een af andere manier extra vertrouwen gaf. Een van hen daarover: “Hij zei altijd tegen ons. Mannen, wat we ook ondernemen, ik zorg ervoor dat jullie weer allemaal levend in Holland komen. Kijk, daarvoor ging je voor ‘m door het vuur. Dit is vandaag een erkenning. Een beloning die hij ten volle heeft verdiend.”

Na de afsluitende maaltijd kwam er een eind aan een bijzondere dag. Een dag die in het teken stond van een beroepsmilitair die tot de verbeelding sprak. Zoals we al schreven, een militair die daarnaast ook gewoon mens was. Met een geweldige staat van dienst. Terecht dat die naam aan Oranje Gelderland verbonden blijft!